GEI TARGANINE
Zaciekawiona twierdzeniami przedstawicieli plemienia Amazighów o wyjątkowych właściwościach zdrowotnych i odżywczych oleju arganowego, Zoubida Charrouf, profesor chemii na Uniwersytecie Mohammeda V w stolicy Maroka, Rabacie, na początku lat 1990 przeprowadziła badania chemiczne oleju. Wyniki jej badań potwierdziły prawdziwość tradycyjnego przekazu: substancja zawiera ogromne ilości witaminy E oraz nienasyconych kwasów tłuszczowych, które obniżają cholesterol, wygładzają zmarszczki, leczą młodzieńczy trądzik i przyspieszają gojenie otarć naskórka.
Odkrycia Prof. Charrouf na nowo rozbudziły zainteresowanie drzewem arganowym. Podobny skutek odniosła podjęta w końcu lat 1990 decyzja UNESCO o stworzeniu rezerwatu biosfery na obszarze zagrożonych wyginięciem lasów arganowych. Obrońcy przyrody, agencje rozwojowe i przedsiębiorcy zaangażowali się w ochronę tego gatunku i zwiększenie jego znaczenia w lokalnych gospodarkach.
Początkowo nie wszystko szło po ich myśli. Lokalne kobiety nie były w stanie dostarczyć produktu finalnego, który spełniałby wymogi surowych norm. Produkowany przez nie domowym sposobem olej często pakowano w plastikowe butelki i sprzedawano przy drodze lub na lokalnych targach. W międzyczasie farmerzy, wykorzystując do Butelkiprodukcji oleju wszystkie dostępne pestki arganowe, starali się maksymalnie zwiększyć plony z istniejących drzew. W efekcie drzewa coraz bardziej słabły, a lokalna gospodarka utrzymywała się na niezmienionym poziomie.
Pień arganu jest często poskręcany i sękaty, co pozwala kozom wspinać się na drzewa i zjadać ich liście oraz owoce.
Prof. Charrouf zaczęła od wyszukania spółdzielni skłonnych do zatrudnienia kobiet z plemienia Amazighów, pierwszych, które odkryły zalety oleju arganowego. W chwili obecnej spółdzielnie zatrudniają, w pełnym lub niepełnym wymiarze godzin, około 800 takich kobiet. Są wśród nich wdowy i rozwódki, a także kobiety z bardzo ubogich rodzin. Większość zatrudniona jest przy miażdżeniu pestek. Za wykonywaną prace otrzymują przeciętnie 100 $ i premię w postaci udziału w zyskach spółdzielni. Dla porównania, kobieta wytwarzająca olej arganowy we własnym zakresie zarabia nie więcej niż 20 - 30 $ miesięcznie. Ponadto, wynikająca z lokalnych zwyczajów brak możliwości sprzedaży towaru we własnym zakresie, całkowicie uzależnia kobiety od mężczyzn, którzy sprzedając produkt często zatrzymują większość uzyskanego ze sprzedaży zarobku.
Dążąc do zapewnienia wysokiej jakości produktu Prof. Charrouf, zastąpiła tradycyjne metody ekstrakcji w pełni zmechanizowanym procesem, dzięki czemu udało się wydłużyć termin przydatności do spożycia z dotychczasowych 6 miesięcy do 2 lat. Jeden z elementów procesu pozostał niezmieniony - kobiety nadal, jak przed wiekami, ręcznie miażdżą pestki. Nie udało się znaleźć urządzenia, które dorównywałoby sprawności ich rąk.
Udało się również odwrócić niekorzystną tendencję w zakresie ochrony gatunku. Każdy z pracowników Prof. Charrouf każdego roku sadzi 10 nowych drzew arganowych. Co szczególnie istotne, ze względu na fakt, że produkcja oleju arganowego znacznie przyczyniła się do rozwoju gospodarczego regionu, lokalni wieśniacy powstrzymują się przed wypasaniem kóz na obszarach porośniętych drzewami arganowymi. Interes kwitnie. Dodatkowo, w 2001 spółdzielnia Amal z Tamanaru uzyskała Międzynarodowe Wyróżnienie Slow Food za zróżnicowanie biologiczne. Każdego dnia spółdzielnię Amal odwiedza 100 turystów zainteresowanych doniesieniami prasy, zaopatrując się u producenta w olej spożywczy i produkty kosmetyczne. W odpowiedzi na rosnące zapotrzebowanie, w ostatnim okresie Prof. Charrouf zgrupowała działające spółdzielnie w jednej organizacji w celu normalizacji ich działań i stosowanych systemów rachunkowych oraz zwiększenia ich siły oddziaływania. Organizacji nosi nazwę GEI TARGANINE i działa od października 2003.
Ponadto, GEI TARGANINE pomaga spółdzielniom w staraniach o uzyskanie międzynarodowego systemu jakości.
W świetle sukcesu odniesionego przez spółdzielnie trudno uwierzyć, że Prof. Charrouf kiedykolwiek napotykała na jakiekolwiek problemy. Jednakże początkowo mężczyźni krzywili się na samą myśl, że kobieta może zrealizować swe plany, a ich żony czy matki są w stanie poprowadzić spółdzielnię. Prof. Charrouf wspomina oskarżenia jakie padały pod jej adresem. Oskarżano mnie, że jedynym moim celem jest doprowadzenie do emancypacji kobiet i nakłonienie je do wyjścia z domu, mówi Charrouf. Ale, w miarę jak mężczyźni zaczęli dostrzegać wymierne korzyści finansowe jakie dają spółdzielnie, zaczęli akceptować, a później szanować pracownice. Kobiety Spółdzielnie okazały się czynnikiem scalającym lokalną społeczność, a przez fakt stworzenia lokalnych miejsc pracy zapobiegły migracji ludności do miast.
Oprócz stworzenia miejsc pracy dla kobiet i godnej zapłaty, Charrouf organizuje kursy czytania i arytmetyki. Zamierzone korzyści będą długofalowe. Gdy kobiety same zrozumieją wagę wykształcenia, chętnie poślą własne dzieci do szkół. Jedna z pracownic spółdzielni w Tamanar mówi: